Prije 145 godina, u Trebinju je 17. februara 1874. rođen Jovan Dučić, pisac i diplomata, najznačajniji pjesnik srpskog modernizma i najznačajniji liričar zlatnog doba srpske književnosti.
U Trebinju je 17. februara 1874. rođen Jovan Dučić, pisac i diplomata, najznačajniji pjesnik srpskog modernizma i najznačajniji liričar zlatnog doba srpske književnosti.
Bio je i jedan od osnivača Narodne odbrane, nacionalne nevladine organizacije u Kraljevini Srbiji.
Pohađao je osnovnu školu u svom rodnom mjestu. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu i Somboru gdje maturira. Odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet.
Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vrijeme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu. Pošto je Španija priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Jovan se povukao u neutralnu Portugaliju, odakle je, iste godine otišao u SAD. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije, vodio je organizaciju u Ilinoisu, koja predstavlja srpsku dijasporu u Americi.
Za to vrijeme pisao je pjesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada.
Prvu zbirku pjesama Dučić je objavio je u Mostaru 1901. u izdanju mostarske „Zore“, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i dvije knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pjesme u prozi – Plave legende i Pesme.Najpoznatije pjesme su mu: Pesma ženi, Jablanovi, Zalazak sunca, Refren, Susret, Poezija, Ljubav.
Jovan Dučić se upokojio 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog manastira Svetog Save u Libertivilu.
Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju.
Ova poslednja želja pjesnika ispunjena je 22. oktobra 2000.
Milan Nenadić je o njemu kazao: „On je izrastao u pjesničkog džina onim putem koji je za našu poeziju presudan i zato logičan: posle Njegoša, preko Radičevića, Jakšića, Zmaja, Laze Kostića, Vojislava Ilića — bila je logična Dučićeva pojava i veličina. On se primiče Platonovom shvatanju pjesnika: pjesnik je nešto lako, krilato i sveto — tumač božanstva, da bi bez zazora i ustezanja tvrdio da je pjesnik „najizrazitiji i najpotpuniji tip jedne rase, mjerilo rasnog genija, senzbiliteta, ideologije, najčistija gruda svoje zemlje.“.
Napišite svoj komentar!