U posljednje vrijeme često o MUP-u Republike Srpske na svom blogu piše Slobodan Vasković. Različite "etikete", kao i "kvalifikacije" dodjeljuje njegovim pripadnicima. Jedan segment i njegovo viđenje Vaskovićevih tekstova izdvojio je Dean Savičić. Njegov tekst prenosimo u cjelosti.
"Ko je čovek u beloj majici koji 12. jula 1995. godine na transporteru Vojske Republike Srpske ulazi u srpsku Srebrenicu...
Ko je čovek koji je u levoj ruci držao kameru a desnom pokazivao 3 prsta...
Ko je čovek koji je ponosno stajao iza generala R. Mladića dok je on deci delio hleb i čokolade...
Ko je čovek u beloj majici koji je pred kamerama izvlačio priznanja Orićevih dželata...
Njegovo ime je Slobodan Vasković, novinar.
Danas je on dobro poznato ime u svetu novinarstva, a najpoznatiji je po najvećem pljuvanju svega onoga što ima prefiks srpski.
Nije Vasković ni školovan novinar, on je baletan koji je završio srednju baletsku školu još početkom osamdesetih godina i
igrao je pri Narodnom pozorištu u Sarajevu sve do 1992. godine.
Nesretni rat dočekao ga je baš dok je u podrumu hotela Holidej in igrao balet a na prvom spratu svirala je Sarajevska filharmonija.
Vasković je na početku rata imao 30 godina.
Dakle, bio je u najboljim godinama da obuče uniformu i ode na front i posve je jasno da se samo glumom i još jednim baletskim plesom spasio mobilizacije i prekvalifikovao za rad u medijima.
Dok su njegovi vršnjaci krvarili na frontu on je sedeo u fotelji u Palama, pevušio i vodio emisiju narodne muzike "Svilen konac" na Radiju Republike Srpske .
Pune 3 godine su mu trebale da skupi hrabrosti i izađe među vojsku.
Uradio je to u velikom stilu kada je baš tog 12. jula '95. godine sa VRS na transporteru ušao u srpsku Srebrenicu.
Napravio je izvještaj u trajanju od 12 minuta i tako uplovio u informativno-političke vode novinarstva.
Izveštaj je poslao Radiju Republike Srpske, a transkripti pokazuju da je on bio pun jezika mržnje prema svemu onome što nije srpsko.
U leto 1997. godine Vasković postaje dopisnik iz Banjaluke beogradskom listu "Građanin", iste godine priključio se i "Reporterovom" timu a krajem 2001. godine osniva vlastiti list "Patriot."
Dobra zarada van tržišne konkurencije u to vreme bila je zagarantovana.
Analizirajući sadržaje 'Patriota" iz tog doba na prvi pogled je vidljivo da je ovo glasilo stajalo u odbrani rada MUP-a Republike Srpske.
Pisao je on i o svemu ostalom samo kada se dobro plati.
Pisao bi i tekstove o ugroženosti svoje porodice i "Patriota" periodično bi ih obnavljao i podgrijavao kako bi javno mnjenje bilo stalno zabrinuto.
Ali samo ponekad, češće pisanje o njemu samom bi moglo odati njegove laži a ćutnja bi ga bacila u zaborav.
Klevete, prljavi komentari, lažne uzbune o ugroženosti Vaskovića, odbijali su normalne ljude da uđu u polemiku, pa i sudske sporove.
Desetine sudskih sporova koji su protiv njega pokrenuti zbog klevete, na volšeban način godinama su ostajali zatureni u ladicama.
Uhvatiti se sa njim u koštac značilo bi novu histeriju kroz niz laži i uvredljivih tekstova.
Poreska uprava Republike Srpske 2003. godine ulazi u kontrolu firme "Patriot pres" d.o.o. u vlasništvu Slobodana
Vaskovića i utvrđuje poreski dug od
150.000 KM.
Vasković odmah počinje da piše o pritiscima na medije i životnoj ugroženosti.
Firma ide pod stečaj a samo 6 dana nakon što je Poreska uprava Republike Srpske
blokirala račune i zabranila rad "Patriot presu", Vasković 23.12.2003. godine formira novu firmu "Novi magazin" d.o.o. i registruje je na ime svoje supruge Ljiljane Kovačević koja dalje nastavlja da izdaje list "Patriot."
Vasković vedri i oblači sve do 2006. godine i dolaska Stanislava Čađe na čelo MUP-a koji je ponovo pokrenuo pitanje "Patriota."
Videvši da mu je dogorelo do nokata u Republici Srpskoj, Vasković menja struju i prihvata poziv Bakira Hadžiomerovića i postaje adut sarajevske televizije i dopisnik emisije "60 minuta" a MUP RS postaje mu životni neprijatelj.
Svestan da u Banjaluci nema više šta da traži, Vasković beži za rodno Sarajevo usput pišući još jedan lažan tekst.
Navodno su ga na Ugru kod Kneževa stigli džipovi bez tablica i pokušali da ga zguraju s puta.
Nekako je pretekao i uspeo da pobegne u Travnik, i od tada pa sve do današnjeg dana MUP RS pokušava da ga likvidira.
Posle skijanja na Vlašiću, meze i malo travničkog sira, Vaskovića je Federalna TV u Sarajevu dočekala objeručke.
Njegova kriminalna biografija nije ih zanimala, bili su spremni da zažmure na jedno oko, samo on mora da piše i priča protiv svega što ima veze sa Republikom Srpskom.
I pisao je, koristili su ga kao izvor svih informacija, prikazivali ga kao borca za slobodu novinarstva i čoveka koji je zbog Vlade Republike Srpske u Banjaluci štrajkovao glađu.
Vasković naredne 4 godine kao ekskluzive objavljuje samo priče koje idu protiv Republike Srpske.
Tako je bilo sve do 2011. godine, kada je nakon 16 godina u javnost izašao snimak iz Srebrenice.
Vasković dobija otkaz na Federalnoj TV i raskida saradnju sa Hadžiomerovićem.
U aprilu iste godine pokreće svoj lični blog na kojem do dan danas redovno objavljuje tekstove i priloge kroz koje napada Republiku Srpsku i sve ono što je vezano za nju.
Posljednjih nekoliko dana Vasković se okomio na MUP RS, direktora policije Sinišu Kostreševića označava kao narko generala i vodeći se njegovim rodbinskim vezama stigao je do opštine Čelinac, gde sadašnje i bivše policajce predstavlja kao ubice, silovatelje i dilere droge.
Na poziv sam posetio ovu opštinu i Policijsku stanicu Čelinac.
Opština je ovo iz koje trenutno preko 60 ljudi radi u MUP-u Republike Srpske.
Neki od njih su najbolji pripadnici SAJ-a, neki od njih rukovode Jedinicom za bezbednost saobraćaja a donedavno je treći čovek MUP-a bio čovek iz ove opštine.
Jednom od njih, Miroslavu Modiću jedini je problem što je zet direktora Siniše Kostreševića, iako je Kostrešević kada mu se sestra udala išao u osnovnu školu i nije ni slutio da će biti policajac.
To je Vaskoviću bilo dovoljno da ovog "inspektora" sa 27 godina staža optuži za silovanje.
Da se Vasković bavi "Copy/Paste" novinarstvom govori i to što Modić, svojevremeno najbolji sportista ove opštine, demantuje da je inspektor već kaže da je Viši policajac a njegov dosije pokazuje da nema KD a kamoli silovanje.
Mještani mi pričaju da su najviše ogorčeni što je Goran Modić predstavljen kao višestruki silovatelj i čovek koji je u ratu prodavao tela ubijenih bošnjačkih porodica.
Kažu da je sa opštine Čelinac za slobodu srpskog naroda poginulo 220 boraca od kojih su njih 24 poginuli u jednom danu, tog 12. decembra 1992. godine branivši Vučilovac kod Brčkog, skoro 200 kilometara daleko od svoje kuće.
Sa opštine Čelinac 147 boraca odlikovano je posthumno.
U dosijeu Gorana Modića stoji da je u policiji radio skoro 30 godina, bez KD.
Krenuo je od običnog policajca pa do komandira odeljenja.
U ratu je bio od prvog dana, ranjavan je i odlikovan ordenom za hrabrost od predsednika R. Karadžića.
Danas je predsjednik Predsjedništva Boračke organizacije opštine Čelinac kao i predsjednik veterana FK Čelinac.
Vasković kao vođu narkodilera predstavlja komandira Policijske stanice Čelinac Dragana Railića, koga je vest da je narkodiler dočekala kada je 30. put davao krv i koji je 6 godina na čelu ove stanice a pre toga radio je kao krim. inspektor.
Takođe je borac I kategorije i ranjavan je, a onih godina kada je Vasković igrao balet, Railić je radio kao policajac na Kosovu i Metohiji.
Jutros vidim da se nakon Čelinca, Vasković okomio i na Prijedor, ali tako je to kad se pod plaštom borbe za slobodno novinarstvo svetite i lečite komplekse iz nestašne mladosti.
Vasković iz Republike Srpske nije otišao zato što mu je život ugrožen, već je pobegao zbog duga od preko 200.000 KM.
Slobodan Vasković je novinar po zadatku.
Plaćenik u ratu, plaćenik u miru..."
Napišite svoj komentar!